Zmień preferencje
polityki cookies

KONFERENCJA EPISKOPATU POLSKI

Konferencja Episkopatu Polski jest stałą instytucją, utworzoną przez Stolicę Apostolską, którą stanowią biskupi kanonicznie związani z terenem Rzeczypospolitej Polskiej, pozostający w jedności z Biskupem Rzymskim i pod jego autorytetem wypełniający wspólnie pasterskie zadania wśród wiernych swojego terytorium.

Biskupi polscy, kontynuując długą tradycję wzajemnej współpracy, trwającej od początku dziejów Kościoła w Polsce, szczególnie widocznej po 1418 r., gdy gromadzili się wokół arcybiskupów gnieźnieńskich, prymasów Polski, tworzą Konferencję Episkopatu Polski.

W drugiej połowie XVIII w. biskupi obrządku łacińskiego, unickiego i ormiańskiego z terenu ówczesnej Rzeczypospolitej zaczęli odbywać wspólne posiedzenia dla wymiany doświadczeń i opinii, a także koordynacji prac duszpasterskich. W 1917 r. metropolita warszawski abp Aleksander Kakowski zwołał hierarchów z trzech zaborów na pierwszy, nieoficjalny jeszcze, zjazd biskupów.

Pierwsze plenarne zebranie odbyło się tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości – w grudniu 1918 r., pod przewodnictwem wizytatora apostolskiego w Polsce, Achille Rattiego, późniejszego papieża Piusa XI. Z biegiem czasu ukształtowała się struktura Konferencji Episkopatu Polski, która dopiero po Soborze Watykańskim II otrzymała prawno-instytucjonalne umocowanie.